ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی

من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی

 

بوی یک رنگی از این نقش نمی آید خیز

دلق آلوده صوفی به می ناب بشوی

 

سفله طبع است جهان بر کرمش تکیه مکن

ای جه

ادامه مطلب...

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

 

گفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید

گفت با این همه از ساب

ادامه مطلب...

می سوزم از فراقت روی از جفا بگردان

هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان

 

مه جلوه می نماید بر سبز خنگ گردون

تا او به سر درآید بر رخش پا بگردان

 

مر غول را برافشان یعنی به رغم سنبل

گرد چمن بخوری همچون صبا بگردان

 

یغمای عقل و دین را بیرون خرام سرمست

در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان

 

ای نور چشم مستان در عین انتظارم

چنگ حزین و جامی بنواز یا بگردان

 

دوران همی نویسد بر عارضش خطی خوش

یا رب نوشته بد از یار ما بگردان

 

حافظ ز خوبرویان بختت جز این قدر نیست

گر نیستت رضایی حکم قضا بگردان

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم

از بد حادثه این جا به پناه آمده ایم

 

ره رو منزل عشقیم و ز سرحد عدم

تا به اقلیم وجود این همه راه آمده ایم

 

سبزه خط تو دیدیم و ز بستان بهشت

به طلبکاری این مهرگیاه آمده ایم

 

با چنین گنج که شد خازن او روح امین

به گدایی به در خانه شاه آمده ایم

 

لنگر حلم تو ای کشتی توفیق کجاست

که در این بحر کرم غرق گناه آمده ایم

 

آبرو می رود ای ابر خطاپوش ببار

که به دیوان عمل نامه سیاه آمده ایم

 

حافظ این خرقه پشمینه مینداز که ما

از پی قافله با آتش آه آمده ایم